‘ … en nu, bij die boekenkast in het Guermanteshotel, ontvouwde het, gespreid in zijn vlakken en plooien, het gevederte van een oceaan, groen en blauw als een pauwestaart.
En ik genoot niet alleen van die kleuren, maar van een heel moment in mijn leven dat ze naar voren haalde, dat vermoedelijk naar ze was uitgegaan, waar ik door vermoeidheid of treurnis misschien in belet was van te genieten in Balbec, en dat mij nu, ontdaan van wat er onvolmaakt is in de uiterlijke waarneming, puur en onstoffelijk, deed zwellen van blijdschap.’
Op het scherm van Klaas prijkt Balthassar op het hoogtepunt van zijn tangobewegingen in de paringsdans.
Vandaag sluiten we maanden lezen af. Zeven delen van ‘A la recherche du temps perdu’. Duizenden pagina’s onder de micro- en telescoop van Marcel Proust. Tijdloos genot.
Op Oosterhouw hebben we een jas uit het bouwjaar van het huis 1860. Meer dan honderd jaar oud. De jas staat Klaas heel goed. Een monument dat hij op belangrijke winterse momenten draagt. Als hij studenten ontvangt op het fietspad die een voor een aan komen lopen van Wongema of als hij publiek verschijnt bij een presentatie rond het werk van C.O.J.
Als wij na de proustsalon champagne drinken voor een klein souper zie ik Bosie naar me kijken, die nu al weken last heeft van een of andere kwaal. Hij hinkt en piept en eet nauwelijks meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten