De oorsprong van Zwarte Zielen blijkt een gemeenschappelijke klaagapp te zijn waar een van de residents, Yvonne Zeeghers over vertelt aan tafel. Het werkte als een mogelijkheid om even te kunnen verzuchten en wat bagger te lozen. Bevrijdend.
Gister legde ik in een kort interview voor Radio Noord uit wat het voor Wilbert betekent. Alles moet altijd maar over vrolijkheid gaan. Maar er is veel meer dan vrolijkheid. Vanuit somberheid of de dingen die mis gaan kom je vaak beter met elkaar in gesprek.
Dat bleek gister ook te werken. Met Yvonne Zeegers verdiepten we ons in het woord vervelen. Kasper van Royen vertelde over hoe hij tot zijn boek 'En toen kwam Annika' kwam. Hoe ik toen ik klein was me voor het eerst verveelde en schrok. Is dit het echte leven? En de rest slechts afleiding?
Ik verveel me eigenlijk nooit omdat ik constant kleine handelingen doe. Liefst in en om een huis. Zoals het graven van een kuil ooit het begin werd van een nieuw leven. En hoe ik nu weer een kuil van twee bij twee bij twee moest graven voor de drainage van de gedempte lekke vijver.
Dat ik toch warempel voor homo uitgescholden werd door twee langsfietsende dorpsjongens uit Ulrum terwijl ik me net heel stoer voelde omdat ik kruiwagen na kruiwagen schelpen over de weg de tuin in rij om het drainage-gat te dichten. Ik riep spontaan: 'en jij bent een hufter' [ik bedoelde laf] en meteen dacht: is dit verstandig? Is het trouwens niet gewoon waar maar akelig gebracht?
Kortom zwart genoeg allemaal en uiteindelijk hoopvol. Want zo bekende Kasper dat hij in een jurk op de cover van zijn laatste boek staat en hebben we met andere 'hetero's' een plan om de Ooster-vrouw wedstrijd in het leven te roepen, omdat er best veel zijn die een keer in full drag willen verschijnen op een catwalk vanuit de koeienkamer.
En verder is het kloosterlijk stil overdag ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten