Vond mijn riem terug uit de kloostertijd. Met de lege tafel is het beeld zo terug geroepen van het leven in stilte. Het is nu al 20 jaar geleden dat ik monnik was. Wat is er van over gebleven?
Mijn behoefte om samen met anderen dingen te doen. Sober te leven [maar op feesten uitbundig!]. Gastvrij of beter gastvriendelijk te zijn in een huis dat open staat.
Ook om veel alleen te zijn en met aandacht te werken aan alles om je heen. Dingen doen.
De riem kreeg je bij de inkleding. Eerst mijn haren eraf. Dan in een cirkel van broeders die Ubi Caritas zingen, werd ik bekleed door vader abt en werd ik christiaan in plaats van Hans. Een zwartwollen tuniek door twee broeders over mij heen geplooid, vanuit het donker naar het licht opnieuw geboren. Daarover een kap om je af te wenden van het leven.
Tot slot de riem die de binding symboliseerde met de gemeenschap, de broeders, de abt.
Het is een leven dat zich richt op een volgend leven. Na de dood. Ik heb het door en door geproefd. Ik kon het doen door mijn achtergrond. Mijn sociaal kapitaal. Maar denk nu: wat zal daar zijn? Is er een volgend leven? Niemand komt er iets over vertellen.
En waar is god?
Sociaal Kapitaal is ook de naam van de voorstelling die ik bij Mugmetdegoudentand ga maken. Wat neem je mee vanuit je opvoeding? De binding in de eerste jaren bepaalt hoe lenig je later met het leven om kan gaan.
Kan je dat vermogen nog beïnvloeden op het juiste moment?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten