Voor ik naar het NI verhuis en terugkeer naar mijn geboortestad Rotterdam, beleven we de heetste dagen van het jaar. Moesten we normaal vrezen voor regen nu is het de hitte die bezoekers doet afzeggen.
Ik vind het heerlijk.
De gordijnen dicht overdag. Zo houden we het huis koel.
Bosie heeft een nieuwe vriend. De haan is in zijn laatste dagen en denkt dat hij een hond is. Steeds dichter komt hij bij ons. Slaapt in Bosies mand. Eet samen uit zijn bak.
We laten het.
Het Proustsymposium is een groot succes geworden. Een zwaarder programma afgewisseld met voorlezen en eten. De Wisteria die hoog boven in de zilverspar bloeit was een geweldige, passende versiering. Klaas heeft honderden foto's gemaakt om de hoogte en de schoonheid te treffen.
In alle kamers kunnen 15 gasten zitten voor de kleinere sessies van het Proustsymposium. In de bibliotheek en op het terras 40. Het huis leeft, maar ik voel ook dat er een einde komt aan ons leven hier.
Het westen trekt. Klaas wil ook nog steeds verandering.
Ik reis voorlopig op en neer tussen Rotterdam, Amsterdam en Oosterhouw. Hier gaat het programma door alsof ik er nog altijd alle dagen ben. Bezoekers komen lunchen, lopen door het huis. Ik zie ze niet en schuil als ik klaar ben ergens in het donker.
Ik ga op bed liggen en kijk naar de hitte die door allerlei kieren naar binnen wil. Ik concentreer me op Het Nieuwe Restaurant voor het NI. En op het Nieuwe Stuk dat ik met Lineke Ryxman ga maken voor de Mug.
Ik open de schaduwkanten in mijn ziel.
Klaas leeft met de dieren, de pauwen, Bosie en de haan.
Klaas leeft met de dieren, de pauwen, Bosie en de haan. Hij is net zo lang in de buurt tot hij ze aan kan raken.
Heerlijk liggen uit de zon.
Het beste op het zodenbed onder de gouden regen. Koeler kan het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten