Het schilderij dat Robert van Westendorp maakte van een jeugdfoto laat de verwondering zien. Blijven kijken als een kind.
Wat komt op ons af? Hoe gaan we ermee om?
Willen we schoonheid bezitten of kunnen we het iedere keer weer loslaten.
Ik voel me een zondagskind als ik in deze lente opsta en de Magnolia's zie in hun bloei en verwelken. De hagen met hun opkomend loof.
Wat een tegenstelling met de jongen in het boek van Coetzee.
We hebben besloten Oosterhouw te verlaten. Kijken hoe dat zal gaan.
Hoe schitterend is het nu! Nu moet haast wel de eeuwigheid zijn.
Op naar Pasen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten